Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την ανάγκη του ανθρώπου να είναι ανταγωνιστικός, για την αξία του ανταγωνισμού σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Διαχρονικά, οι θιασώτες της ιδέας του ανταγωνισμού υπογραμμίζουν ότι μόνο με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος καινοτομεί, εφευρίσκει νέους δρόμους κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Οι κοινωνίες και οικονομίες του Δυτικού κόσμου θεμελίωσαν τα τελευταία πενήντα χρόνια την δομή και την λειτουργία τους αποκλειστικά στην έννοια του ανταγωνισμού. Δόμησαν συστήματα οικονομικής επιβράβευσης αυτού που καταφέρνει να επικρατεί μέσω του ανταγωνισμού, ενώ αποκλείουν συστηματικά τους χαμένους του παιχνιδιού, δηλαδή εκείνους οι οποίοι παρουσιάζουν ανταγωνιστικά μειονεκτήματα απέναντι στους άλλους.
Η κοινωνία μεταβλήθηκε έτσι σε μία «θεσμοθετημένη ζούγκλα», ενώ η ευτυχία συνδέθηκε με την επιτυχία και η αποτυχία στιγματίστηκε ως ανικανότητα. Τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησε αυτό το μοντέλο σκέψης μας καλούν να αναστοχαστούμε τις αξίες και τις θεμελιώδεις αρχές λειτουργίας της κοινωνίας και της οικονομίας και δίπλα στην έννοια του ανταγωνισμού να προσθέσουμε και εκείνη της αλληλεγγύης.
