ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΟΛΛΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ.
Δηλαδή, πόσο χρόνο ξοδεύει ο άνθρωπος για τη σκέψη, από πότε αρχίζει να γίνεται αυτό και πόσο «αντανακλαστικό» είναι αυτό μέσα στον εγκέφαλο του και πόσο αυθόρμητο είναι στην καθημερινότητα του. Δεν πρέπει εδώ να παραβλέπουμε ότι η σκέψη είναι μια δραστηριότητα που απορροφά χρόνο, άρα έχει και μεγάλη σπατάλη της ενέργειας. Αυτός είναι και ο λόγος που οι πρόγονοι μας σκέφτονταν πάρα πολύ λίγο και ξόδευαν σχεδόν εκατομμύρια χρόνια σαν μη σκεπτόμενα θηλαστικά, προκειμένου να αποφύγουν να γίνουν τροφή για τα άλλα ζώα. Δηλαδή, η δραστηριότητα της «σκέψης» τους περιστρεφόταν στο πώς να αποφύγουν τον κίνδυνο, προκειμένου να επιβιώσουν. Σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε σαν άνθρωποι το μυαλό μας σε συνδυαστική σκέψη, αλλά κατά κανόνα το αφιερώνουμε σε θέματα περιφερειακής σημασίας. Γεγονός είναι πως, μελετώντας προσεκτικά την ιστορία, βλέπουμε ότι τα στοιχεία που διαθέτουμε για την ανάλυση και το χρόνο της σκέψης, φαίνεται ότι επενδύονταν όσο πιο λίγο νομίζαμε σε ουσιαστικές περιπτώσεις και ιδιαίτερα σε αυτό το καθαυτό ζήτημα της χρήσης της σκέψης. Είναι επόμενο ότι εξελικτικά, ακόμη και σήμερα, η σκέψη λόγω της κατανάλωσης ενέργειας στον εγκέφαλο θεωρείται κατά κανόνα τρόπο από τον ίδιο τον οργανισμό «αποφευκτέο». Πρέπει λοιπόν να αφιερώσουμε χρόνο για το χρόνο της σκέψης και για την κατεύθυνση της προς τμήματα τέτοια, που η χρήση της θα φέρει λύση.

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.

Αρχη