Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΈΧΕΙ ΦΕΡΕΙ ΤΑ «ΆΝΩ-ΚΑΤΩ» ΚΑΙ ΈΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΣΚΕΠΤΕΣΘΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Είναι φυσιολογικό και πράγμα δύσκολο να αντιμετωπίζεται η φτώχεια ιδιαίτερα από ανθρώπους «αμάθευτους» και μάλιστα σε εξαιρετικά δύσκολες καινούργιες καταστάσεις και με πρωτόγνωρα για αυτούς εμπόδια. Ένα από αυτά είναι και οι ιατρικές παροχές που πλέον όσο περνάει ο καιρός, ιδιαίτερα αυτές του νευροψυχιατρικού χαρακτήρα, γίνονται όλο και περισσότερο ακριβές και η θεραπεία όλο και πιο απαραίτητη. Κάπου βέβαια στην απόγνωση του κόσμου έρχεται και η έννοια της βοήθειας από κάποιους ανθρώπους που θεωρούν ότι μπορούν να την προσφέρουν. Η βοήθεια αυτή βέβαια χορηγείται  σε όλα τα δημοτικά και ιδιωτικά νοσοκομεία  και υπάρχει η ανάλογη φροντίδα, αλλά μέσα στα ανθρώπινα όρια, γιατί πέρα από τα ανθρώπινα όρια και η ιατρική φροντίδα πολλές φορές έχει αρνητικά αποτελέσματα.
Ο γιατρός για να αποδώσει αυτά που πρέπει, ιδιαίτερα στο νευροψυχιατρικό τομέα, πρέπει να είναι ουδέτερος, ελεύθερος από αρνητικά συναισθήματα και κυριότερο να έχει ο ίδιος λυμένα τα προβλήματα της επιβίωση του, προκειμένου να μπορέσει να βοηθήσει τρίτους. Αυτό τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο δύσκολο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια σειρά «ανακλαστικών» καταστάσεων, όπου ο ένας θεωρεί ότι θεραπεύει και ο άλλος νομίζει ότι παίρνει θεραπεία. Είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει ουσιαστικά και να το σκεφτούμε ο καθένας ξεχωριστά˙ ότι μια θεραπεία είναι μια θεραπεία. Είναι ένα γεγονός που έχει κόστος και ότι και αν κάνουμε, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, ιδιαίτερα όταν θέλουμε το αποτέλεσμα να είναι ικανοποιητικό. Βέβαια, το θέμα της υγείας είναι μια κρατική υπόθεση, αλλά άλλο τόσο είναι και ένα ιδιωτικό θέμα, ατομικό για τον καθένα.

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.

Αρχη