ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΤΟ 1848 ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΣΤΑΤΗ ΒΡΩΜΙΚΗ ΓΕΜΑΤΗ ΠΑΡΑΓΚΟΥΠΟΛΕΙΣ ΠΟΛΗ.
Το 1848 άρχισε μετά από μια κρίση κοινωνική και οικονομική ένα μεγάλο χάος που οδηγούσε σε μια γενική καταστροφή. Εκείνη την εποχή εμφανίζεται ένας ιδιαίτερα έξυπνος και μαέστρος στις δολοπλοκίες ονόματι Χάουσμαν ο οποίος αρχίζει μια πολιτική και οικονομική καριέρα που έμελε να φέρει το Παρίσι στην σημερινή του μορφή.
Καταφέρνει να πείσει τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα τον 3ο να τον αναγορεύσει Νομάρχη της περιοχής μέχρι τα τέλη του 1860 αρχές του 1870 και αφήνοντας τον τελείως απερίσπαστο στην οικοδόμηση του Παρισιού (φώτο) κατά τα δικά του πρότυπα.
Όλα αρχίσανε κατά κύριο λόγο με την γρήγορη οικοδόμηση του σταθμού του αγίου Λάζαρου που συμβόλιζε έτσι όπως έδωσε το χρήμα ο ίδιος ο Χάουσμαν, μια πηγή προς την φυγή, τον ελεύθερο χρόνο και την αλλαγή ζωής.
Αυτό ήταν η αρχή του καινούριου κλίματος αισιοδοξίας που ωθούσε αστούς και μεσοαστούς στην επιθυμία να προσεταιριστούν και να ζήσουν από το κλίμα.
Έτσι αρχίσανε να δημιουργούνται και οι μεγάλες πλατείες, οι τεράστιοι δρόμοι, τα τεράστια κτίρια των 35 μέτρων ύψος με το τυπικό γαλλικό στυλ και παράλληλα να ωθείται η μάζα των φτωχών προς την περιφέρεια βλέποντας τις παράγκες τους να ξηλώνονται από την εξέλιξη.
Απτόητος ο Χάουσμαν συνέχιζε τα σχέδια του προσκαλώντας και τον ανάλογο κόσμο να μείνει στα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα που κατασκεύαζε πληρώνοντας βέβαια τα ανάλογα ποσά.
Ήταν μια εποχή που θύμιζε τις μέρες μας όπου οι περιουσίες άλλαζαν με μεγάλη ταχύτητα χέρια.
Έτσι κάπου γύρω στο 1867 ο ζωγράφος Αντολφ Μέτζελ όταν επισκέπτεται το Παρίσι στο οποίο κυριαρχούσε ο ιμπρεσιονισμός θέσπισε την θέση πως η εικόνα της ανώνυμης μάζας σαν ζωγραφικό μοτίβο είναι ισάξια του ιμπρεσιονισμού.
