Kountouris.gr

Από την πείρα που έχουμε στη Βιονευρολογική, η απάντηση είναι όχι.

Η αρρώστια του πάρκινσον αρχίζει σχετικά νωρίς, γύρω στα πενήντα με εξήντα, και κρατάει πολλά χρόνια.

Πολλές φορές επιληπτικές κρίσεις , κυρίως ύστερα από κόπωση ή κάποιες καταχρήσεις, είναι δυνατόν σε ορισμένα άτομα να «βιωθούν» σαν οπτικές παραισθήσεις με τη μορφή προσώπων ή πραγμάτων στη θέση άλλων εικόνων.

Φαίνονται δυο ακραία σημεία, τα οποία στη θεραπευτική αγωγή πάρα πολλοί γιατροί ή φυσιοθεραπευτές δεν τα λαμβάνουν υπόψη.

Σε περίπτωση λοιμώξεων περιφερικών νευρών του τύπου Guillain-Barré τακτικά εμφανίζονται και διάρροιες σαν πρώτο σύμπτωμα μαζί με το πυρετικό σπασμό και τα έντονα κοιλιακά άλγη.

Ψάχνοντας με επιμέλεια τα ιστορικά των ασθενών, που τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει λόγω νευροψυχιατρικών παθήσεων από τη Βιονευρολογική, με γνώμονα τη συμπεριφορά της αντίστασης στην ινσουλίνη, πιστοποιήσαμε ότι, σε πάρα πολλές καταστάσεις, η λειτουργία αυτή της αυξημένης αντίστασης στην ινσουλίνη είναι και η γενεσιουργός αιτία αυτών των ανοσολογικών αποκλίσεων .

Με ειδικές συσκευές καταγραφής λειτουργιών biofeedback είναι πλέον δυνατόν η συνειδητή και αισθητηριακή αντίληψη «ασυνειδήτων» σωματικών λειτουργικών αποκλίσεων, έστω και με έμμεση χρησιμοποίηση της.

Περιοδικές διαταραχές της όρασης και από τα δυο μάτια πρέπει να εξετάζονται άμεσα.

Η διαλείπουσα χωλότητα είναι η περιοδική αδυναμία βάδισης εξαιτίας πόνου και σφιξίματος της γάμπας .

Ασφαλώς όχι.