ΕΙΝΑΙ ΈΝΑΣ ΤΙΤΛΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΝΘΗΜΑΤΟΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΜ, ΟΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΑΣΑΡΙΕΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ.
Επειδή από ότι λένε είναι και ανορθόγραφα γραμμένο, προφανώς πρόκειται για το έργο απλών ανθρώπων, οι οποίοι είχαν την έμπνευση να πουν κάτι τέτοιο. Και πράγματι, στην πλατεία Ταξίμ συμβαίνει, για όσους έχουν τύχει να περάσουν από εκεί, κάτι κοσμοϊστορικό. Για πρώτη φορά Ισλαμιστές και άπιστοι «χέρι-χέρι» πηγαίνουν μαζί με κοινά αιτήματα, τα οποία και οι ίδιοι ακριβώς δεν ξέρουν ποια είναι, αλλά «διαισθάνονται» και αυτό έχει σημασία, δηλαδή χωρίς να έχουν απόλυτη συνείδηση ότι είναι «κοινά». Βέβαια, το «πρόσωπο του εχθρού» αυτή τη στιγμή είναι ο πρωθυπουργός της Τουρκίας για όλους, γιατί αυτός εκφράζει μια αντίδραση, αντίθεση σε κάτι το οποίο είναι καινούργιο και το καινούργιο είναι ακριβώς ότι δεν μπορεί να συμμεριστεί την «επαφή» που υπάρχει στους διαφορετικούς κόσμους του κράτους που εκπροσωπεί ο ίδιος.
Είναι μια ερώτηση, όχι τόσο γεωπολιτική ή ακόμη κοινωνική. Είναι μια ερώτηση αμιγώς ψυχιατρική˙ πως ορισμένες ομάδες ανθρώπων έρχονται κοντά, ενώ έχουν τελείως διαφορετική χαρακτηριοδομή, διαφορετικές αναζητήσεις και διαφορετικούς στόχους; Και όμως γίνεται και γίνεται σχετικά απλά και μάλιστα πολλές φορές χωρίς πίεση ή προκαλώντας οι ίδιες οι ομάδες την πίεση. Ίσως πρόκειται για μια μορφή εξέλιξης, η οποία έχει αυτή τη στιγμή την «ιδιομορφία» της Κωνσταντινούπολης, αλλά σίγουρα σε λίγο καιρό θα πάρει άλλο πιο πολιτικό χρώμα και θα το δούμε καθαρότερα. Έχουμε πλέον ανθρώπους που ζητάνε να βρεθούν πιο κοντά ο ένας στον άλλον, να μοιραστούν οτιδήποτε έχουν και για πρώτη φορά φαίνεται ότι η συνάθροιση των ανθρώπων είναι ταυτόχρονα και η ψυχοθεραπεία τους.
