Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΥ ΈΧΕΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΕΙ.
Τυπικό και γνωστό παράδειγμα είναι η αυτορρύθμιση της κυκλοφορίας του αίματος του ιδίου του εγκεφάλου και κατά επέκταση σε όλο το σώμα ή ακόμη πιο χαρακτηριστικά η αντίδραση του στο στρες. Δηλαδή, το ότι ή κάθεται και μάχεται ή φεύγει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ένας επιπλέον μηχανισμός, ιδιαίτερης ευαισθησίας, ο οποίος σχεδόν είναι σε υποσυνείδητα επίπεδα, αλλά εν μέρει μερικές φορές ανεβαίνει και σε συνειδητό στάδιο, είναι ο μηχανισμός της άγνοιας. Υπάρχει ενσυνείδητη και ασυνείδητη άγνοια, την οποία εκάστοτε χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος, προκειμένου να αποφύγει τη γνώση ερεθισμάτων, τα οποία θα του προκαλέσουν αναστάτωση και επομένως αρνητικό αποτέλεσμα για την όλη του διαβίωση.
Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν η άγνοια μπορεί, όσο και αν φαίνεται περίεργο, να επιβάλλεται και η «μάθηση» να είναι ένα εγκεφαλικό δηλητήριο. Κάποια τέτοια θέση είχε αναπτύξει ο Επίκουρος τα παλιά χρόνια, κατά την Ελληνιστική περίοδο, λέγοντας ότι η συντροφιά μεταξύ των ανθρώπων περίπου είναι κάτι που πρέπει να υποκαταστήσει τη μάθηση και τη γνώση σε σημείο, ώστε να μπορεί να εκτονωθεί η ψυχή από το βάρος της πίεσης που φέρνει η αντίληψη ορισμένων πραγμάτων. Φαίνεται ότι στις μέρες μας το αντανακλαστικό αυτό πιστοποιείται πάρα πολύ, για αυτό βλέπουμε και την τεράστια απομόνωση που υπάρχει στο περιβάλλον και κάτι πρωτοφανές για τα μεσογειακά δεδομένα˙ την αποφυγή «συγκεντρώσεων-παρεών» ή ακόμη και την μη επιδίωξη επικοινωνίας.
