Πάντοτε κυρίως σε στιγμές έντασης και κρίσεως, όπως αυτές που διανύουμε τώρα, εμφανίζονται εναλλασσόμενα η ανθρωπιά και η κτηνωδία.
Καινούργιες ανακοινώσεις της κεντρικής Ευρωπαϊκής τράπεζας φανερώνουν ότι ο αποπληθωρισμός πλέον στην Ευρώπη αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός.
Πολλοί θα πουν ότι στην σημερινή κοινωνία, η επιτυχία είναι το μόνο που έχει σημασία. Η επιτυχία στην ζωή, στην εργασία, στις σχέσεις, αποτελεί στον κυρίαρχο λόγο, το ζητούμενο για κάθε άτομο. Η επιτυχία συνδυάζεται έτσι στο συλλογικό υποσυνείδητο με τα χρήματα, τα υλικά αγαθά, την υψηλή επαγγελματική θέση, τον ευπαρουσίαστο σύντροφο και πάει λέγοντας. Ότι παρεκκλίνει από αυτό το σχήμα θεωρείται και προβάλλεται ως αποτυχημένο. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την ανάγκη του ανθρώπου να είναι ανταγωνιστικός, για την αξία του ανταγωνισμού σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Διαχρονικά, οι θιασώτες της ιδέας του ανταγωνισμού υπογραμμίζουν ότι μόνο με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος καινοτομεί, εφευρίσκει νέους δρόμους κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Ένα από τα σημεία των καιρών είναι και το κοινωνικό πρότυπο του «τέλειου». Εκείνου που ποτέ δεν σφάλλει, που ποτέ δεν αστοχεί, που επιτυγχάνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και συνέχεια. Προφανώς αυτό το μοντέλο ανθρώπου δεν υπάρχει πραγματικά, αλλά προβάλλεται καθημερινά από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την διαφήμιση, το σύστημα κατανάλωσης γενικά.
Πολλές φορές η ζωή οδηγεί τον άνθρωπο σε κρίσιμα σταυροδρόμια, σε δύσκολες αποφάσεις και ενδεχομένως και σε αποτυχημένες επιλογές. Το ενδεχόμενο αποτυχίας σε κάποια προσπάθεια γεννά συνήθως φόβο, ο οποίος είναι ικανός να ματαιώσει την ίδια την προσπάθεια ή να απομακρύνει τον άνθρωπο από τον στόχο του, χωρίς καν να τολμήσει να τον προσπαθήσει.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να συνδέουμε τα νιάτα με τη χαρά και τα γηρατειά με την θλίψη. Είναι όμως πράγματι έτσι; Είναι η ζωή του νέου γεμάτη χαρές ενώ εκείνη του ηλικιωμένου γεμάτη προβλήματα; Μία πρώτη απάντηση, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη θα ήταν ίσως ναι. Εντούτοις, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης είναι η ικανότητα του ανθρώπου να ξεχνά. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος επειδή ξεχνά! Ο μηχανισμός λήθης του ανθρώπινου νου είναι εκείνος που επιτρέπει στο άτομο να νιώθει ευτυχές καθώς οι τραγικές στιγμές, ορίζονται ως «στιγμές» επειδή ο νους μπορεί να τις ξεχνά.
Στους σύγχρονους ρυθμούς ζωής, πολλές φορές εκτιμούμε πως το να μην κάνουμε τίποτα αποτελεί χάσιμο χρόνου, ραθυμία, παθητικότητα για τα πράγματα. Είναι όμως πράγματι έτσι; Μπορεί ο άνθρωπος να αφιερώνει όλη του την ζωή σε «εποικοδομητικές» ή επικερδείς δραστηριότητες και ποιες είναι τελικά αυτές; Σε διαφορετική γραμμή από τα σημεία των μοντέρνων καιρών μια σειρά από φιλόσοφοι, άνθρωποι της σκέψης, διανοητές υπογραμμίζουν ότι ο άνθρωπος έχει από την φύση του «ροπή στην σαχλαμάρα»!
Αρκετοί λογοτέχνες αρέσκονται στην παρομοίωση του ανθρώπου με τον χαμαιλέοντα, ο οποίος έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται σε χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορεί να γίνει αντιληπτός από τους εχθρούς του. Η κινηματογραφική φαντασία επίσης οργιάζει με τις ιστορίες ανθρώπων, οι οποίοι καταφέρνουν να ξεφεύγουν αλλάζοντας προσωπεία και περνώντας απαρατήρητοι.
Στην σημερινή εποχή κρίσης όλων των αξιών, πολλοί αναρωτιούνται τι σημαίνει πραγματικά πλούτος. Χρήματα, εξουσία, υλικά αγαθά ή μήπως συναισθήματα, ανθρώπινη επαφή, εμπειρίες; Πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι σήμερα χωρίς υλικά αγαθά δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος
Για πολλούς ανθρώπους η επιτυχία, η κοινωνική καταξίωση, η αναγνώριση αποτελούν γνώμονα της προσωπικής ευτυχίας. Αυθαίρετα πολλές φορές θεωρούμε ότι ο επιτυχημένος, ο πλούσιος, ο διάσημος, είναι απαραίτητα και ευτυχισμένος ή εν πάση περιπτώσει, είναι πιο ευτυχισμένος από τον μέσο άνθρωπο.
