ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ ΌΛΟΙ ΣΤΙΣ ΟΘΟΝΕΣ ΜΑΣ, ΤΑΡΑΞΑΝ ΚΑΙ ’ΕΔΩΣΑΝ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟ.
Πιστεύω ότι πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι ήταν αυτοί που ένιωσαν τη χαρά της καταστροφής, σαν ένα προϊόν εκδίκησης και αντίδρασης.
Αναμενόμενα λοιπόν και οι συμμετέχοντες δεν πρέπει να περιμένουν την ιδεολογική υποστήριξη ή ακόμη κατανόηση αυτών των θεατών που προβληματισμένοι έβλεπαν τα γεγονότα, αν και πολλοί από αυτούς κοινωνικά ήταν σε παρόμοια θέση.
Πρόκειται για μια μετά-ιδεολογική, κοινωνική αναταραχή, η οποία κυρίως βασίζεται στον κυνισμό, πέρα από τα εσώψυχα του καθενός· μιας διαστροφής της κατανάλωσης και μιας χαράς σε ότι αφορά ένα «καρναβάλι» της καταστροφής.
Το «αστείο» είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί, οι οποίοι προσπαθούν από διάφορες μεριές να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, πολιτικά, και όχι πραγματικά όπως ακριβώς έχει.
Βέβαια όσο και αν κανένας θέλει να μην το σκέφτεται ή να μην ενεργεί έτσι, υπάρχει μια τεράστια ψυχοπαθολογική βάση, σε όλα αυτά τα φαινόμενα, η οποία ερεθίζεται και από τα κοινωνικά συγκρουόμενα συμφέροντα.
Πάντως το όλο πράγμα, δείχνει ότι μέχρι τώρα η πολιτικο-χρηματοοικονομική κατάσταση έχει φτάσει στα όρια της.
Νέα κοινωνικά μοντέλα είναι απαραίτητα.
