Ο φόρος ως θεωρητική σύλληψη, δεν είναι παρά η συστηματοποιημένη ανακατανομή του εισοδήματος με στόχο την διασφάλιση πρόσβασης σε όλους στα βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως για παράδειγμα η υγεία. Σημαντική διάσταση του φόρου είναι επίσης και η ανταποδοτικότητα. Με άλλα λόγια, ο πολίτης, ο οποίος καταβάλλει για παράδειγμα το 25% των αποδοχών του ως φόρο, θα πρέπει να έχει πρόσβαση στα αντίστοιχα κοινωνικά αγαθά, τα οποία διαχειρίζεται το Κράτος συλλογικά.
Εντούτοις, στην σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, ο φόρος έχει απολέσει τις δύο αυτές θεμελιώδεις πτυχές του. Η κατάσταση υπεροφορολόγησης της ελληνικής κοινωνίας για την τροφοδότηση της «μαύρης τρύπας του χρέους» είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει στην πλήρη παράλυση της οικονομικής δραστηριότητας και βέβαια να διαλύσει τα κοινωνικά αγαθά. Στην περίπτωση αυτή ο φόρος από μηχανισμός αναδιανομής μεταβάλλεται σε μηχανισμό καταπίεσης…
