Στον διαρκή πόλεμο των μεγάλων πολυεθνικών της αγροβιομηχανίας με τους μικροκαλλιεργητές του πλανήτη προστίθεται και μία νέα διάσταση, αυτή των «σπόρων». Το θέμα είναι τεράστιο και πίσω του υφέρπουν πλανητικά διακυβεύματα τα οποία μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την διατροφική ασφάλεια ολόκληρου του παγκόσμιου πληθυσμού. Κράτη όπως οι ΗΠΑ, αλλά και υπερεθνικοί οργανισμοί όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση με νομοθετικές παρεμβάσεις απαγορεύουν την «ελεύθερη διακίνηση σπόρων», στους αγρότες που καλλιεργούν εντός της επικράτειάς τους. Με άλλα λόγια απαγορεύουν την καλλιέργεια με σπόρους, οι οποίοι δεν έχουν παραχθεί από «πιστοποιημένες εταιρίες».
Οι παρεμβάσεις αυτές επιβάλλουν στους καλλιεργητές να μην διατηρούν τους σπόρους τους από τις προηγούμενες σοδειές, αλλά να αγοράζουν κάθε χρόνο σπόρους από τις εταιρίες. Πέρα από τα οικονομικά διακυβεύματα προκύπτει και ένα τεράστιο περιβαλλοντικό θέμα. Αποκλείονται από την παγκόσμια παραγωγή οι «παραδοσιακοί σπόροι», δηλαδή εκείνοι που αφορούν παλιές ποικιλίες φυτών (π.χ. το αρχαίο σιτάρι, οι παλιές ποικιλίες αμπέλου, οι παραδοσιακές ποικιλίες οπωροκηπευτικών), προς όφελος των νέων «βελτιωμένων βιομηχανικών υβριδίων», τα οποία αναπτύσσονται σε συνδυασμό με φυτοφάρμακα που παράγουν οι ίδιες εταιρίες. Αυτές οι πολιτικές πλήττουν ευθέως την παγκόσμια βιοποικιλότητα και επιβάλλουν μια ιδιότυπη «διατροφική δικτατορία» στο τραπέζι του καταναλωτή…
