Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Ένα στα τέσσερα ελληνικά νοικοκυριά έχει λάβει δάνειο. Δύο στους τρεις δανειολήπτες αδυνατούν να πληρώσουν το δάνειό τους. Ο μέσος όρος χρέωσης υπερβαίνει τις 90.000, ποσό ρεαλιστικά αδύνατο να ξεχρεωθεί με τις σημερινές συνθήκες. Τα δεδομένα αυτά αποτελούν και τις άγνωστες μεταβλητές μιας κοινωνικο-οικονομικής εξίσωσης, η οποία δεν φαίνεται να έχει λύση. Οι οικονομικοί ταγοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης απαντούν στο πρόβλημα με δύο τύπους λύσεων : αφενός με την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των δανειοληπτών και αφετέρου με την στήριξη των Τραπεζών από δημόσιο δανεισμό (Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα, ΔΝΤ, Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), τα γνωστά πακέτα στήριξης με τα μνημόνια που τα συνοδεύουν.
Στο πλαίσιο αυτό, οι χρεωμένοι πολίτες χάνουν τα πάντα, οι περιουσίες εκποιούνται σε επενδυτικά κεφάλαια, που θέλουν να αγοράσουν ακίνητα κάτω της αξίας τους και την υπόλοιπη ζημιά την χρεώνεται η εθνική οικονομία, η οποία αναλαμβάνει την «στήριξη των τραπεζών», ενώ τα «εθνικοποιημένα» πλέον δάνεια συνοδεύονται από τον δημοσιονομικό περιορισμό που επιβάλλει η τριμερής εποπτεία, η γνωστή σε όλους μας τρόικα.
Με την «τακτοποίηση» αυτή εντούτοις δεν λαμβάνεται υπόψη η λεγόμενη κοινωνική μεταβλητή. Τι πράττει, με άλλα λόγια, εκείνος που χάνει το σπίτι του επειδή προηγουμένως έχασε την δουλειά του; Από τους δημοσίους υπαλλήλους για παράδειγμα, που τίθενται αυτό το διάστημα σε διαθεσιμότητα, το 95% έχει λάβει δάνειο από τράπεζα. Οι εργαζόμενοι αυτοί μέχρι σήμερα εντάσσονταν στην κατηγορία των «εξυπηρετούμενων δανείων» και όχι των «κόκκινων». Όταν λοιπόν από κάποιον πάρεις τα πάντα και τον χρεώσεις και από πάνω, τι έχεις να περιμένεις από αυτόν; Η απάντηση δίδεται εύκολα. Είτε περιθωριοποίηση μέσω της κατάθλιψης, είτε απειθαρχεία μέσω της αντίδρασης.
