Kountouris.gr

Ένα από τα σημεία των καιρών είναι και το κοινωνικό πρότυπο του «τέλειου». Εκείνου που ποτέ δεν σφάλλει, που ποτέ δεν αστοχεί, που επιτυγχάνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και συνέχεια. Προφανώς αυτό το μοντέλο ανθρώπου δεν υπάρχει πραγματικά, αλλά προβάλλεται καθημερινά από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την διαφήμιση, το σύστημα κατανάλωσης γενικά.

Πολλές φορές η ζωή οδηγεί τον άνθρωπο σε κρίσιμα σταυροδρόμια, σε δύσκολες αποφάσεις και ενδεχομένως και σε αποτυχημένες επιλογές. Το ενδεχόμενο αποτυχίας σε κάποια προσπάθεια γεννά συνήθως φόβο, ο οποίος είναι ικανός να ματαιώσει την ίδια την προσπάθεια ή να απομακρύνει τον άνθρωπο από τον στόχο του, χωρίς καν να τολμήσει να τον προσπαθήσει.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να συνδέουμε τα νιάτα με τη χαρά και τα γηρατειά με την θλίψη. Είναι όμως πράγματι έτσι; Είναι η ζωή του νέου γεμάτη χαρές ενώ εκείνη του ηλικιωμένου γεμάτη προβλήματα; Μία πρώτη απάντηση, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη θα ήταν ίσως ναι. Εντούτοις, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης είναι η ικανότητα του ανθρώπου να ξεχνά. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο ο άνθρωπος μπορεί να είναι ευτυχισμένος επειδή ξεχνά! Ο μηχανισμός λήθης του ανθρώπινου νου είναι εκείνος που επιτρέπει στο άτομο να νιώθει ευτυχές καθώς οι τραγικές στιγμές, ορίζονται ως «στιγμές» επειδή ο νους μπορεί να τις ξεχνά.

Στους σύγχρονους ρυθμούς ζωής, πολλές φορές εκτιμούμε πως το να μην κάνουμε τίποτα αποτελεί χάσιμο χρόνου, ραθυμία, παθητικότητα για τα πράγματα. Είναι όμως πράγματι έτσι; Μπορεί ο άνθρωπος να αφιερώνει όλη του την ζωή σε «εποικοδομητικές» ή επικερδείς δραστηριότητες και ποιες είναι τελικά αυτές; Σε διαφορετική γραμμή από τα σημεία των μοντέρνων καιρών μια σειρά από φιλόσοφοι, άνθρωποι της σκέψης, διανοητές υπογραμμίζουν ότι ο άνθρωπος έχει από την φύση του «ροπή στην σαχλαμάρα»!