ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΉΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΟΣ «ΑΝΩΤΕΡΟΥ» ΘΕΟΥ.
Τα είχαν όλα: κράτος πρόνοιας, αφθονία, ευκαιρία ανοδικής ποιότητας ζωής, πλήρη επικοινωνία και απεριόριστες δυνατότητες προσαρμογής και διαμόρφωσης στο μέλλον.
Ξαφνικά με ένα κενό ισχύος, παρουσιάζεται η απαίτηση για σταθεροποίηση των τιμών, ενίσχυση του ανταγωνισμού και ισοσκελισμό των προϋπολογισμών.
Για να το πούμε πιο απλά, πρέπει κανείς να τρώει λιγότερα από όσα βγάζει και να αποταμιεύει.
Στην δομή της Ευρωπαϊκής κουλτούρας και οικονομίας, αυτό σημαίνει αύξηση των φόρων κατανάλωσης, βάναυσες και δύσκολες μειώσεις όλων των ειδών των δαπανών και κυρίως μειώσεις μισθών και μαζικές ιδιωτικοποιήσεις.
Δηλαδή, όλο αυτό πηγαίνει σε μια εκτεταμένη λιτότητα, η οποία ζητείται εδώ και τώρα σχεδόν από όλους.
Τα άτομα που ξεφεύγουν από αυτόν τον κανόνα, είναι πολύ μικρότερα σε αριθμό από αυτά κάθε «στατιστικού» λάθους.
Καλείται πια ο μέσος Ευρωπαίος να διαθέσει κάτι που προϋποτίθεται ότι υπήρχε:
εγκεφαλική λειτουργία υψηλής στάθμης, οργάνωση της ζωής και αυτογνωσία.
Βέβαια αναμενόμενα αυτό, ξεκινάει από την πολιτική κάθε άλλου ηγεσία ή οικονομική ακόμη καθοδήγηση, μα στην ουσία σε μια τόσο προχωρημένη κοινωνία είναι ένα εξατομικευμένο γεγονός.
Άρα καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει το όλο φάσμα αυτής της «κρίσης» μέσα από την δική του σκοπιά και μέσα από τις δικές του δυνατότητες, αναπτύσσοντας δεξιότητες αντιπαράθεσης που μέχρι τώρα ίσως του ήταν άγνωστες.
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα υστερική περίοδος και για παρατήρηση και για εξέλιξη και σίγουρα θα αποτελέσει μια μοναδική εμπειρία για όσους καταφέρουν και επιζήσουν.
