ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ, Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ, ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΕΡΙΣΤΟΙΧΙΖΕ ΌΣΟ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΤΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ.
Η κύρια όμως δομή του προέρχεται και «καθορίζεται» από την δομή των γονιδίων ή κυτταρικών τμημάτων την ώρα που αναπαράγεται.
Σήμερα πλέον που έχουμε την δυνατότητα μέσω της μοριακής Βιολογίας και των υπερσύγχρονων μηχανημάτων στη διάθεση μας, προκειμένου να ελέγξουμε την κυτταρική ζωή, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει συνάφεια μεταξύ της συμπεριφοράς και της οργανωτικότητας του κυττάρου κατά την αναπαραγωγή του ατόμου.
Βέβαια, η πιστοποίηση αυτή, δεν υφίσταται εκατό τοις εκατό με βάση πειραματικά δεδομένα, ακόμη, αλλά με λίγη φαντασία η διαπίστωση φτάνει εκεί «κοντά».
Βλέποντας ότι μέσα στο κύτταρο υπάρχει μια έντονη «αναρχία», όπου γονίδια, τμήματα του DNA ακόμη και του πυρήνα του κυττάρου έχουν έντονες ενδοκυτταρικές μορφές και εκφράζουν τη ισχύ τους και την ιδιότητα τους, ανάλογα με την τελική θέση που θα καταλάβουν στο κύτταρο, είναι συνυφασμένο με τις αρρώστιες που αργότερα τυχόν θα παρουσιάσει το άτομο αυτό.
Βέβαια, οι «αρρώστιες» συμπεριλαμβάνουν και νοσηρές συμπεριφορές ή συμπεριλαμβάνουν συμπεριφορές απλώς διαφορετικές που τις κάνουν να φαίνονται νοσηρές.
Πάντως, η στάμπα του κυττάρου και των ενδοπυρηνικών μετακινήσεων μέσα στα αρχέγονα κύτταρα του πολλαπλασιασμού του ατόμου, είναι αυτή που δίνει και την τελική μορφή στην διαδρομή που θα ακολουθήσει στο μέλλον.
Το περιβάλλον βέβαια επηρεάζει έντονα και σε σημείο ανάλογο με τις αντοχές και την ελαστικότητα του γενετικού σκελετού που κουβαλάει μαζί του κάθε άτομο.
