Ο άνθρωπος καθημερινά συγκρίνεται με τους συνανθρώπους του. Συγκρίνεται, είτε για να επιβεβαιώσει κάποια στοιχεία υπεροχής του απέναντι στους άλλους, είτε για να ταυτοποιήσει την αδικία σε βάρος του σε κάποιον τομέα. Παραδείγματος χάριν, ένας ευκατάστατος άνθρωπος συγκρίνεται με τους υπόλοιπους, με φόντο την οικονομική του υπεροχή. Ένας μισθωτός που είδε τις απολαβές του να μειώνονται, συνήθως συγκρίνεται με τον γείτονα που αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο, αισθανόμενος αδικία.
Στην ουσία λοιπόν ο άνθρωπος συγκρίνεται με τους άλλους και το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρισης είναι δυνατό να του προκαλέσει συναισθήματα ευτυχίας, αν επιβεβαιώσει την υπεροχή του και δυστυχίας, αν διαπιστώσει ότι βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Όλα αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε παθογενείς καταστάσεις εκτός και αν ο άνθρωπος καταφέρει να αποσυνδέσει την ευτυχία από τον «άλλο» ως σημείο αναφοράς ή μονάδα μέτρησης. Να μπορεί δηλαδή να είναι ευτυχισμένος, χωρίς να έχει την ανάγκη σύγκρισης.
