ΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ «ΥΨΗΛΟΒΑΘΜΩΝ» ΑΝΕΡΓΩΝ.
Τι γέννησε αυτή την κρίση και πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο, έχει αναλυθεί ήδη αρκετά, και τώρα η μεγάλη ερώτηση είναι, εφόσον βρέθηκαν τα αίτια αυτής της κρίσης, τι πρόκειται να γίνει από εδώ και πέρα.
Βέβαια πολλά ευρωπαϊκά κράτη, ανάμεσα σε αυτό και η Ελλάδα, δεν δέχονται ακόμη συνειδησιακά έντονα ότι οι μεγάλες πελατειακές σχέσεις σε συνδυασμό με τον άκρατο οικονομικό ευδαιμονισμό οδήγησαν σε αυτό το σημείο.
Τώρα έχουμε το ερώτημα βέβαια «τι θέλει η Ευρώπη;».
Σίγουρα η Ευρώπη αναζητάει ένα νέο δρόμο, που τεχνοκρατικά στο σημείο το οποίο έχει φτάσει, πρέπει να έχει και ένα ιδιαίτερο πολιτικό χαρακτήρα, ο οποίος θα γίνει αποδεκτός από πολλές μεριές.
Για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχει και η ψυχική διάθεση και ιδεολογική φόρμουλα, προκειμένου να γίνει όχι μόνο κατανοητό, αλλά και βιωματικό και να προχωρήσει σε μια κατάσταση περαιτέρω εξελίξιμη που ίσως θα είναι μια προσωρινή λύση ή η αρχή κάποιας λύσης.
Είναι μια σειρά σκέψεων που δεν μπορούμε να την αποφύγουμε και από ότι φαίνεται μοιραία ,πλέον, θα την ακολουθήσουμε στο εξατομικευμένο μοντέλο της «μοναδικής» ύπαρξης μας μέσα στο καινούργιο τεχνοκρατικό κόσμο των Βρυξελλών.
