Είναι προφανές ότι η σχέση του σύγχρονου ατόμου με τις φυσικές του αναφορές έχει διαταραχθεί. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι των διαρκώς διογκούμενων μητροπόλεων και μεγαλουπόλεων του πλανήτη διατηρούν κάποια σχέση με την γη και την φύση, εκτός δομημένου αστικού χώρου. Ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν πως και που παράγονται μια σειρά από βασικά διατροφικά προϊόντα και φυσικά αγαθά. Την ίδια στιγμή, οι μικροοικονομίες σε κλίμακα κοινότητας καταπίνονται από τις μαζικές αγροτικές παραγωγές, η φυσική βιοποικιλότητα τίθεται σε κίνδυνο ενώ παρελαύνουν οι τεράστιες μονοκαλλιέργειες μεταλλαγμένων αγροτικών προϊόντων, στειρώνοντας την γη και καταστρέφοντας τους μικρούς οικονομικούς παίχτες της αγροτικής οικονομίας.
Με φόντο τα παραπάνω σημαντικό πλανητικό διακύβευμα των επόμενων ετών θα αποτελέσει ο έλεγχος και η κατοχή της κατάλληλης γης για την κάλυψη των επισιτιστικών αναγκών του πληθυσμού. Ήδη έχει ξεκινήσει μια ιδιαίτερα ανταγωνιστική κούρσα ανάμεσα στις μεγάλες εταιρίες της παγκόσμιας αγρο-βιομηχανίας για τον έλεγχο των «σιτοβολώνων» του πλανήτη στην Ασία, ή των δασών της Λατινικής Αμερικής. Ακόμα και στην χώρα μας οι διάφορες πολιτικές για την αγροτική ανάπτυξη εμπεριέχουν το θέμα αυτό, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει να απασχολεί όλο και εντονότερα.
