Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να εμφανίζεται όλο και περισσότερο ένας νέος τύπος κοινωνικών κινημάτων, τα οποία συνδιάζουν οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και περιβαλλοντικές αιτιάσεις ταυτόχρονα. Πρόκειται για τα κινήματα ενάντια στην «ανάπτυξη», τα οποία κερδίζουν έδαφος κυρίως σε τοπικό επίπεδο και ιδιαίτερα στις περιοχές εκείνες της Ευρώπης, όπου σχεδιάζονται μεγάλες επενδύσεις με αμφίβολες περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Από τα κινήματα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στην Πέργαμο της Τουρκίας μέχρι τα αντίστοιχα ενάντια στο αεροδρόμια στην Ναντ, ή ενάντια στο τρένο μεγάλης ταχύτητας στην Νίκαια, όλα αυτάτα νέου τύπου πολιτικά μορφώματα έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Την άρνηση της «ανάπτυξης» με νεοφιλελεύθερους οικονομικούς όρους και την αντιπρόταση ενός νέου μοντέλου οικονομίας στην κλίμακα της κοινότητας, εστιασμένο αμιγώς στις κοινωνικές ανάγκες. Το φαινόμενο εξελίσσεται και στην χώρα μας, με τα διάφορα κινήματα ενάντια στο χρυσάφι στην Βόρεια Ελλάδα, ενάντια στα σκουπίδια στην Αττική ή και στην περιφέρεια, ενάντια στο αεροδρόμιο στην Πάρο ή κατά της ανάπλασης του κεντρικού πάρκου στο Αγρίνιο….
